Van Vulpen ageert in het Nederlands Dagblad van 18 juni 2022 tegen de opiniebijdrage van Gerard den Hertog op 9 juni 2022 in het Nederlands Dagblad, die de vinger bij de zere plek legde inzake de synodebesluiten van de Christelijke Gereformeerde Kerken over vrouw en ambt. Zeker, de opiniebijdrage van Den Hertog was scherp geformuleerd, maar daartoe is ook volop reden. Niet minder dan de kerk en het kerk-zijn, staat immers op het spel. Zoals Den hertog terecht onder de aandacht heeft gebracht, geven de synodebesluiten er blijk van dat bepaalde standpunten naast en bovenop de gereformeerde belijdenis het eigene van de Christelijke Gereformeerde kerken zouden uitmaken.

Maar liefst vier predikanten en een oud synode-afgevaardigde bepleiten dat de samenwerkingsgemeente, Het Anker in Lelystad, de Christelijke Gereformeerde Kerken beter zou kunnen verlaten, omdat zij zich niet houdt aan kerkelijke besluiten. Volgens de broeders is er namelijk maar één optie: „Je bewandelt de kerkelijke weg door desgewenst een revisieverzoek in te dienen bij de volgende generale synode, maar in de tussentijd houd je je aan de genomen (meerderheids)besluiten.” Het lijkt een logische optie, maar zij is kerkrechtelijk onjuist. En dat is jammer, omdat, bij een juiste uitleg en toepassing van het kerkrecht, de suggestie aan Het Anker om het CGK-kerkverband te verlaten niet geopperd zou zijn. Het opinieartikel zet de lezers daarmee op het verkeerde been.

Het synodebesluit van de generale synode van de Christelijke Gereformeerde Kerken waarbij de ambten voor vrouwen gesloten blijven, wordt in de praktijk door plaatselijke kerken genegeerd. Een aantal plaatselijke kerken handhaven hun openstelling en aantal andere plaatselijke kerken hebben na het synodebesluit alsnog de ambten opengesteld voor vrouwen en daaraan metterdaad uitvoering gegeven. Dat is op zichzelf een ongelukkige situatie en het helpt ook niet in het onderlinge vertrouwen tussen de kerken, maar dat geldt in feite ook voor het synodebesluit zelf. Voorstanders van dat besluit wijzen er steevast op dat het synodebesluit door de meerderheid rechtsgeldig is genomen en dat het negeren van dat besluit kerkelijke ongehoorzaamheid is. Bovendien is het bezwaar dat als synodebesluiten genegeerd kunnen worden de generale synode voor die kerken kennelijk van geen betekenis is. Hoewel het begrijpelijke bezwaren zijn, berusten zij toch op een hardnekkig misverstand. Dat misverstand staat mogelijk er ook aan in de weg om de verschillen in opvatting, hoe moeilijk ook, toch te overbruggen.

De Volkskrant berichtte dat uit het nieuwste voortgangsrapportage aan de Tweede Kamer blijkt dat de hersteloperatie voor toeslagenouders volledig vastloopt. Het lijkt erop dat de toeslagenaffaire geen einde kent, maar telkens opnieuw tot nieuwe problemen en frustraties leidt. De door de overheid gekozen oplossing is ook dusdanig bureaucratisch dat het misschien ook niet zo verwonderlijk is dat deze affaire zich niet laat oplossen. Ook lijkt het een kosten verslindende operatie te worden.  Het is slecht voor de gedupeerden, maar ook voor de overheid zelf. Waar het vertrouwen in de overheid en politiek al laag is, zal deze trage afwikkeling daarin zeker geen verbetering brengen.