Komende vrijdag presenteren BBB, VVD, PVV, CU en SGP in de provincie Flevoland hun coalitieakkoord. Naast afkeur vanuit de ChristenUnie achterban is er ook steun voor de fractie van de Flevolandse ChristenUnie bij de achterban van de ChristenUnie. Sommigen vinden de keuze moedig, anderen vinden kritiek op de Flevolandse keuze om een coalitie te vormen met onder andere de PVV hypocriet, omdat landelijk de ChristenUnie in een coalitie met D66 samenwerkt. De standpunten van D66 staan op medisch-ethisch gebied haaks op de uitgangspunten van de ChristenUnie, terwijl D66 haar gendergelijkheidsstreven tot intolerantie leidt tegenover andersdenkenden die te vinden zijn in onder meer orthodox christelijk Nederland. Weer anderen zijn pragmatisch en vinden dat de provincie bestuurd moet worden en dat het dan niet zozeer uitmaakt met wie dat bestuur wordt gevormd. Daarnaast zijn er mensen die erop wijzen dat het bij de politiek hoort om met politieke opponenten compromissen te sluiten en afspraken te maken over samenwerking, zelfs met partijen die ideologisch ver van elkaar afstaan. En tot slot zijn er ook mensen die hun oordeel vooralsnog opschorten in afwachting van de presentatie van het coalitieakkoord. Als daaruit blijkt dat de ChristenUnie Flevoland goede zaken heeft gedaan, wordt de keuze voor de PVV op de koop toe genomen.

Ondemocratisch

De PVV vindt haar bestaansrecht in het niet aanvaarden van de democratische rechtsstaat. Dat blijkt bijvoorbeeld uit het feit dat Wilders in 2011 openlijk en opzettelijk het vertrouwen in de rechtsstaat schaadde door in een tegen hem lopende strafzaak te zeggen, dat als hij niet zou worden vrijgesproken, miljoenen mensen terecht geen vertrouwen meer zouden hebben in de rechterlijke macht. Vervolgens trok hij de hele rechtspraak in datzelfde jaar in twijfel, door te suggereren dat rechters te lage straffen uitdeelden. Daarom stelde hij voor om in te grijpen in de rechterlijke macht om de benoeming voor het leven van rechters te schrappen zodat, let wel, de politiek zich van rechters zou kunnen ontdoen, die niet zwaar genoeg zouden straffen. Een regelrechte aanval op de onafhankelijkheid van de rechtspraak. In de strafrechtelijke procedure tegen Wilders in 2016 schuwde Wilders niet de rechtspraak publiekelijk, via social media, aan te vallen door de rechtbank een neprechtbank te noemen en onpartijdigheid van de rechtspraak in twijfel te trekken door te suggeren dat de rechtbank zijn vonnis al voor het einde van het proces had klaar liggen. In oktober 2015 sprak Geert Wilders, in de Tweede Kamer, over de Tweede Kamer als nepparlement en betwistte hij de legitimiteit van de verkozen volksvertegenwoordigers. En in 2018 dienden Wilders en De Graaf, beiden van de PVV, een wetsvoorstel in betreffende het verbod van bepaalde islamitische uitingen. Dat wetsvoorstel strekte ertoe te bepalen dat de islam geen godsdienst is, maar een gewelddadige, totalitaire ideologie. Bovendien beoogde de wet een verbod op een aantal islamitische uitingen, zoals een verbod op moskeeën, scholen, het drukken, verkopen en verspreiden van de Koran en het dragen van de boerka en nikaab in de publieke ruimte. In het kader van de beoordeling van het wetsvoorstel overweegt de Afdeling advisering van de Raad van State dat het uitsluiten van een bepaalde groep mensen van de bescherming van fundamentele rechten, zoals die zijn vastgelegd in de grondwet, het EVRM en het IVBPR, niet alleen ten aanzien van die groep mensen-moslims onaanvaardbaar is, maar ook voor de samenleving als geheel. Wanneer immers bepaalde groepen van de bescherming van grond- en mensenrechten worden uitgesloten, wordt in feite ontkend dat deze rechten voor iedereen gelden. De ontkenning van het feit dat deze rechten geldend zijn voor eenieder leidt tot willekeur en rechtsongelijkheid. Zij kunnen dan ook ten aanzien van andere groepen worden afgeschaft al naargelang de meerderheid in de samenleving dat wenselijk of noodzakelijk acht. De PVV ondermijnt dus consequent en structureel de democratische rechtsstaat en streeft opzettelijk naar het uitsluiten van een bepaalde groep mensen, moslims, in de samenleving. De PVV is daarmee een verwerpelijke beweging met een verwerpelijk gedachtegoed dat onverenigbaar is met de principes van de democratische rechtsstaat waardoor iedere grond voor samenwerking met de PVV ten principale ontbreekt. Wie de geschiedenis kent, wie enigszins in deze wereld om zich heen kijkt, weet wat het betekent als groepen op grond van bepaalde kenmerken worden uitgesloten en tot welke barbaarse gevolgen dat kan leiden. Elke politieke partij die de kernelementen van de democratische rechtsstaat relativeert of ontkent, die destabiliseert en polariseert de democratische rechtsstaat op onaanvaardbare wijze. De verkozen statenleden van Flevoland van de PVV zijn het eens met het gedachtegoed van de PVV anders zouden zij zich niet verkiesbaar hebben gesteld voor de PVV, terwijl ook het verkiezingsprogramma van de Flevolandse PVV daarvan blijk geeft. 

Missen van wezenlijk punt

Alle argumenten die steun geven aan de provinciale ChristenUnie missen daarmee het wezenlijke punt waardoor samenwerking door de ChristenUnie in Flevoland met de PVV onverantwoord en ongeloofwaardig is. Het wezenlijke verschil met de PVV en alle andere politieke partijen is dat de PVV politieke opvattingen heeft, die, in de woorden van de Raad van State, in ernstige en onaanvaardbare mate afbreuk doet aan de kernelementen van de democratische rechtsstaat. Als er iets is wat andere politieke partijen, met uitzondering van Forum voor Democratie en de PVV, met elkaar gemeen hebben, is dat zij alle de democratische rechtsstaat respecteren, verdedigen en voorstaan. Bij alle verschillen in politieke overtuiging, zijn partijen aanspreekbaar op de uitgangspunten die tot het wezen van de democratische rechtsstaat behoren. Die uitgangspunten of principes zijn fundamenteel en onbetwist, omdat zij de pilaren zijn waarop de Nederlandse samenleving is gebouwd. Zij bieden bescherming aan burgers tegenover de overheid en de overheid wordt daardoor in haar macht begrensd. En bij inbreuken op de rechten van burgers door de overheid is er een onafhankelijke rechterlijke macht om burgers in hun rechten te beschermen. Schendingen van basale rechten door de overheid is onrecht en telkens ontoelaatbaar. Het vertrouwen in de overheid vindt mede haar grondslag in het recht, zoals onder andere vastgelegd in de grondwet. Hierin verschilt de PVV bijvoorbeeld van D66 of de ChristenUnie. Hoe groot de politieke verschillen in opvatting tussen D66 en de ChristenUnie ook zijn, beiden zijn het eens over de principes van de democratische rechtsstaat. Op die grond is het voor politieke partijen mogelijk om compromissen te sluiten, zelfs met ideologische tegenstanders. Die compromissen berusten uiteindelijk op het vertrouwen en de overtuiging dat partijen de beginselen van de democratische rechtsstaat onderschrijven, bewaken en verdedigen. Het is een feit dat, ondanks de consensus over de democratische rechtsstaat tussen politieke partijen, de democratische rechtsstaat soms faalt, maar dat falen rechtvaardigt geenszins samenwerking met een partij die de kernelementen van de democratische rechtsstaat afwijst. 

Geloofwaardigheid en moed

Die afwijzing van de democratische rechtsstaat geldt ook voor de provinciale PVV. Zij delen het gedachtegoed dat blijkt uit haar verkiezingsprogramma, maar vooral ook uit het feit dat de statenleden zich verkiesbaar hebben gesteld voor de provinciale PVV. Zij is medeverantwoordelijk voor het  in twijfel trekken van de legitimiteit  van de representatieve democratie, de rechterlijke macht en het uitsluiten van een bevolkingsgroep. De provinciale fractie van de ChristenUnie heeft daarom een verkeerde afweging gemaakt. En dat wordt niet vergoelijkt met een coalitieakkoord waarin de PVV zich op bepaalde thema’s op de vlakte houdt, omdat zij in essentie de democratische rechtsstaat blijft afwijzen. Partijen kunnen fundamenteel met elkaar verschillen over onderwerpen en toch met elkaar tot een coalitieakkoord komen, maar altijd alleen onder de voorwaarde dat de kernwaarden van de democratische rechtsstaat onbetwist zijn. Doordat de fractie van de provinciale ChristenUnie dat heeft miskent, legitimeert zij dat in een democratische rechtsstaat een ondermijnende partij bestuursmacht en meer politieke invloed krijgt. Dat verzwakt de democratische rechtsstaat van binnenuit en is onaanvaardbaar. En dat klemt temeer omdat het totaal niet nodig was om met de PVV een coalitie te vormen. Uit het rapport van bevindingen van de verkenners blijkt dat er een coalitie mogelijk is zonder PVV waarvoor ook relatief veel steun bestaat. Dan zou wellicht de positie van de ChristenUnie zwakker zijn geweest en was misschien de huidige gedeputeerde niet zeker van een nieuwe ambtstermijn, maar het zou de geloofwaardigheid van de politiek in het algemeen en van de ChristenUnie in het bijzonder ten goede zijn gekomen en getuigd hebben van een groot verantwoordelijkheidsgevoel. Het zou van echte moed hebben getuigd om te kiezen voor het principe in plaats van de macht, omdat het tenslotte  over democratische rechtsstaat gaat.