Het voelt ongemakkelijk om pro-Palestina demonstraties te zien. Ongemakkelijk omdat de indruk bestaat dat sprake lijkt van selectieve verontwaardiging. Selectief omdat de demonstranten alleen in de benen lijken te komen als het gaat over Palestijns leed. En om elk misverstand te voorkomen: het leed dat Palestijnen wordt aangedaan, is verschrikkelijk. Dat er mensen zijn die zich het lot van Palestijnen aantrekken en bewogen zijn met het onrecht dat hen wordt aangedaan, is prijzenswaardig. Het wordt echter ongemakkelijk als er geen demonstraties worden georganiseerd nadat Turkije van zondag op maandag 8 en 9 oktober 2023 in het noordoosten van Syrië een intense luchtaanval heeft uitgevoerd waarbij ook burgerdoden zijn gevallen. Evenmin gingen er demonstranten de straat op toen het leger van Myanmar op of omstreeks 24 oktober 2023 een luchtaanval uitvoerde in de noordelijke regio Kachin waarbij, naar verluidt, zeker 80 mensen zijn omgekomen en zo'n 100 gewonden zouden zijn gevallen. En ook niemand ging de straat op na de recente etnische zuivering van Nagorno-Karabach waarvan maar liefst 120.000 mensen slachtoffer zijn.

Geen oog voor

Die ongemakkelijkheid wordt groter als demonstranten vervolgens geen oog lijken te hebben voor het Israëlische leed. Toen op zaterdag 7 oktober 2023 Hamas zich schuldig maakte aan grootschalige terreur en mensenroof, waren er geen demonstranten die zich daartegen uitspraken. En in de pro-Palestina demonstraties die in de dagen daarna ontstonden, was er ook geen enkele aandacht voor bijvoorbeeld de gegijzelden die lang niet allemaal de Israëlische nationaliteit hebben, maar wel alle onschuldige burgers zijn. Die ongemakkelijkheid vindt haar grond in de vraag naar de werkelijke motieven van de demonstranten. Als het zou gaan om onderdrukking en onrecht, is er zeker reden om op te komen voor Palestijnen, maar zouden die demonstraties daartoe in redelijkheid niet beperkt moeten blijven. Zeker, de Palestijnse kwestie sleept zich inmiddels al 75 jaar voort. En het is ook zeker zo dat in al die jaren Israël geweld heeft gebruikt en daarmee Palestijnen heeft onderdrukt, maar in de noordelijke regio Kachin in Myanmar woedt ook al zo’n zeventig jaar een gevecht voor autonomie zonder dat dit tot protesten in Nederland leidt. Ook bij de luchtaanval van het Myanmarese leger in de afgelopen week was sprake van buitensporig geweld. Als de demonstranten zich verzetten tegen oorlogsgeweld, onderdrukking en genocide, zouden zij alle reden hebben om ook tegen die militaire junta de straat op te gaan. Het Myanmarese militaire regime maakt zich namelijk ook schuldig aan genocide op de moslim Rohingya-bevolking. Het blijft echter in het geval van de Rohingya-bevolking oorverdovend stil. Geen volkswoede, zelfs geen hevige verontwaardiging. 

Niet tegen Hamas

De woede van de demonstranten lijkt zich vooral op Israël te richten, maar vrijwel niet op Hamas en zijn jarenlange terreur. Er lijkt bij de demonstranten, maar ook bij een politieke partij als Denk of GroenLinks politicus Tofik Dibi, geen aandacht te zijn voor de terreurdaden van Hamas. Hamas terroriseert niet alleen Israël met raketbeschietingen, maar terroriseert vooral ook zijn eigen bevolking. Hamas schuwt geen middel om zijn doel te bereiken en is bereid zijn bevolking daarbij te gebruiken als menselijk schild. Het zou dan ook voor de hand liggen dat de demonstranten zich ook zouden richten op Hamas; Hamas zijn daden zijn geen verzetsdaden, maar zijn misdaden. En Hamas maakt er geen geheim van dat zijn doel is om de staat Israël en haar Joodse bevolking te elimineren. Zijn doel is etnische zuivering van de Joden in de Levant, niets meer en niets minder. Wie zich realiseert dat Hamas geen vrede wil met Israël, maar op haar ondergang uit is, zich beseft dat hij zijn eigen bevolking daarvoor bereid is op te offeren, kan toch moeizaam geloofwaardig uitsluitend Israël veroordelen. En als tijdens die demonstraties geluiden te horen zijn die het bestaansrecht van Israël ontkennen, is er reden genoeg om te twijfelen aan de goede bedoelingen van de demonstranten. Het recht van Palestijnen op hun eigen staat, is het waard om voor te demonstreren, maar als die Palestijnse staat ten koste zou moeten gaan van de staat Israël, maakt dat die demonstratie ongemakkelijk. Ageren tegen buitenproportioneel geweld van het Israëlische leger, is de moeite van het demonstreren waard, maar als die demonstratie bewust de terreur van Hamas tegen zijn eigen bevolking en tegen Israël negeert en daarmee relativeert, maakt die demonstratie erg ongemakkelijk. Als demonstranten zich terecht verzetten tegen het slachtofferen van de Gazanen door Israëlische bombardementen, is het buitengewoon ongemakkelijk als het lot van de tientallen gegijzelden, waaronder kleine kinderen, daarbij geen enkele rol van betekenis lijkt te spelen. 

Selectieve verontwaardiging

En daarmee lijken de demonstraties dan ook voornamelijk gericht te zijn tegen de staat Israël en haar Joodse burgers. En die indruk maakt die demonstraties ongemakkelijk. Als het de demonstranten alleen zou gaan om een rechtvaardige behandeling van Palestijnen, een einde aan het geweld en een vreedzame oplossing voor Palestijnen en Israëliërs, zou er sympathie voor op te brengen zijn. Dan zou het bovendien voor de hand liggen dat de demonstranten ook de straat op zouden gaan tegen bijvoorbeeld gewelddadige onderdrukking van Koerden door Turkije, van Rohingya door Myanmar en van Sahrawi-bevolking door Marokko en de recente etnische zuivering van Armeniërs uit Nagorno-Karabach door Azerbeidzjan, omdat zij alle te maken hebben met misdrijven tegen de menselijkheid. De selectieve verontwaardiging van de demonstranten geeft twijfels over de motieven van de demonstranten. En het tast hun geloofwaardigheid aan, juist omdat er geen verklaring is voor het feit dat de demonstranten alleen maar de straat op lijken te gaan als Israël bij het geweld betrokken is, terwijl er wereldwijd vele gewelddadige regimes zijn die beslist niet onderdoen voor daden van Israël tegen de Palestijnen. De demonstranten zouden aan sympathie winnen als zij tijdens hun protesten niet alleen oog zouden hebben voor een vrij Palestina, maar bijvoorbeeld ook oog zouden hebben voor de vrijlating van de gegijzelden en oog voor de terreur van Hamas. Het zou de vrede kunnen dienen tussen Palestijnen en Israëliërs.